Έχουν περάσει πολλά βράδια αϋπνίας με τις λέξεις κολλημένες να χορεύουν σαν τρελές στο μυαλό μου. Πουθενά τάξη. Κάθε μέρα ήθελα να σου γράψω όπως παλιά τις σκέψεις μου όμως… η σκέψη ότι εσύ δεν θα τις διαβάσεις πια, κρατούσε τα δάχτυλα μου κολλημένα στο πληκτρολόγιο, ανίκανα να γράψουν έστω και μια πρόταση.
Μου έλεγες πόσο σου άρεσε αυτός ο ακατάστατος τρόπος σκέψης και ομιλίας μου. Που περνούσα από το ένα θέμα στο άλλο και που έβρισκα πάντα κάτι θετικό και αισιόδοξο για να κλείσουμε τη κουβέντα μας.
Έχεις σταματήσει να έρχεσαι τα βράδια ακόμη και στη σκέψη μου. Ένα θλιμμένο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου όμως χαίρομαι … που έχω τη δύναμη και χαμογελάω. Τη θέση σου τώρα πια έχουν πάρει άλλες, μικρές ανθρώπινες ιστορίες που μοιράζονται μαζί μου άτομα μπροστά σε μια οθόνη που δεν φοβούνται, δεν διστάζουν να μιλήσουν σε μια άγνωστη και να της πουν πως πέρασαν τη μέρα τους, τις ανησυχίες τους, αυτά που τους χαροποιούν ή τους θλίβουν. Άλλα πάλι προσπαθούν να με κάνουν να χαμογελάσω και να μη σε σκέφτομαι. Άλλοτε τα καταφέρνουν και άλλοτε όχι… και τότε η απουσία σου γίνεται ακόμη πιο έντονη.
«Να είσαι εκεί πάντα μέσα στη ζωή μου…» σου είχα ζητήσει στέλνοντας σου το τραγούδι του Χατζηγιάννη, «τα φώτα της να ανάβεις κι ας μην τη ζεις μαζί μου…» όμως εσύ προτίμησες να τα σβήσεις όλα, και τα λόγια και τα φώτα και τα αισθήματα, και να με αφήσεις γυμνή στο σκοτάδι χωρίς λόγια, χωρίς φώτα, χωρίς αισθήματα….
Χθες χάζευα σε ένα βιβλιοπωλείο. Εκεί κοντά στα ταμεία ήταν ένα stand με μαγνητάκια που πάνω τους είχαν γραμμένα διάφορα όμορφα μηνύματα. Εκεί είδα κάτι που τυπώθηκε μέσα μου βαθιά σαν να το είχαν εκεί για μένα. «Χόρεψε σαν να μην σε βλέπει κανείς, Αγάπησε σαν να μην έχεις πληγωθεί ποτέ, Ζήσε σαν να είναι όλη σου η ζωή αυτή η μέρα». Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλο μου το είναι βούλιαζε στους στίχους του Χατζηγιάνη «Πνίγομαι σε πελάγη, χέρι σου πια δε φτάνω, Τόσο μεγάλα λάθη, μα μέσα σου τα χάνω, Θέλω εδώ να μένω, που σ' έχω αγαπήσει, Κι ούτε καταλαβαίνω, αν έχουμε χωρίσει». Όχι, επιτέλους δεν θέλω να μου τηλεφωνήσεις, δεν θέλω τίποτα πια από σένα. Μου φτάνουν οι αναμνήσεις που φτιάξαμε. Ίσως να μου λείψεις λίγο τα άυπνα βράδια μου όμως θα το παλέψω και θα το ξεπεράσω. Θα φτιάξω νέες αναμνήσεις που θα με κάνουν να ονειρεύομαι και πάλι και να βάζω στόχους. Θα βάλω στόχο το φεγγάρι και θα κατευθύνω όλη μου τη δύναμη και το είναι στο να το φτάσω και να το αγγίξω, αλλά ακόμη και αν αποτύχω δεν θα λυπηθώ, ξέρεις γιατί; Γιατί θα είμαι ήδη ανάμεσα στα αστέρια.
Απόψε θα σου στείλω ένα τραγούδια, όπως παλιά… όμως αυτό θα είναι το τελευταίο, θα είναι η αυλαία μας. Ίσως σου φανεί θλιμμένο όμως πρόσεξε τους στίχους, «ο νικητής τα παίρνει όλα» και είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί; Γιατί σε νίκησα, γιατί είμαι η κερδισμένη αυτής της ιστορίας. Στο αφιερώνω καρδιά μου…
I don't wanna talk, about the things we've gone through,
Though it's hurting me, now it's history,
I've played all my cards, and that's what you've done too,
Nothing more to say, No more ace to play
The winner takes it all, The loser standing small
Beside the victory, That's her destinyI was in your arms,
Thinking I belonged there, I figured it made sense,
Building me a fence, Building me a home,
Thinking I'd be strong there
But I was a fool, playing by the rules
The gods may throw a dice, their minds as cold as ice,and someone way down here, Loses someone dear, the winner takes it all, the loser has to fall
It's simple and it's plain, why should I complain.
But tell me does she kiss, like I used to kiss you?
Does it feel the same, when she calls your name?
Somewhere deep inside, you must know I miss you
But what can I say, Rules must be obeyed
the judges will decide, the likes of me abide
Spectators of the show, always staying low
The game is on again, a lover or a friend
A big thing or a small, the winner takes it all
I don't wanna talk, if it makes you feel sad
And I understand, you’ve come to shake my hand
I apologize, if it makes you feel bad
Seeing me so tense, No self-confidence
But you see, the winner takes it allthe winner takes it all...
