Ιστορίες που μένουν στη μέση.

Πριν από καιρό διάβασα στο βιβλίο του Paoulo Coehlo, Ζαχίρ, για την ιδέα να ξεχάσει κανείς την προσωπική του ιστορία. Είναι μια ιδέα που αν και αποτελεί μέρος πολλών παραδοσιακών τελετών μύησης, με τον τρόπο που παρουσιάστηκε από το συγγραφέα ήρθε να δώσει απάντηση σε πολλές δικές μου απορίες. Απορίες που σχετίζονται περισσότερο με την ανάγκη που νιώθω μερικές φορές να μιλάω και να επαναλαμβάνω τις δικές μου ιστορίες με σκοπό να τις ξορκίσω, να τις δω αποστασιοποιημένα σαν παρατηρητής και όχι σαν πρωταγωνιστής αυτών.

Λέγοντας μια ιστορία, λέει ο συγγραφέας, απελευθερώνεσαι από αυτήν. Τι γίνεται όμως με τις ιστορίες που μένουν στη μέση και σε στοιχειώνουν με την έντονη παρουσία τους; Σύμφωνα με το συγγραφέα αν δεν γυρίσουμε σελίδα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και να απελευθερωθούμε από αυτές τις ιστορίες.

"Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αποδεσμευόμαστε από κάποια πράγματα. Να τα αφήνουμε. Να λυτρωνόμαστε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κανείς δεν παίζει με σημαδεμένη τράπουλα, μερικές φορές κερδίζουμε και μερικές χάνουμε. Μην ελπίζουμε να μας δώσουν κάτι πίσω, να αναγνωρίσουν τις προσπάθειες μας, να ανακαλύψουν τη μεγαλοφυΐα μας, να κατανοήσουν την αγάπη μας. Γυρίζουμε σελίδα… όχι από υπεροψία, αδυναμία ή αλαζονεία, αλλά απλώς επειδή κάτι δεν είναι πια μέρος της ζωής μας. Κλείνουμε την πόρτα, αλλάζουμε δίσκο, καθαρίζουμε το σπίτι μας και τινάζουμε την σκόνη από τη ζωή και την καρδιά μας. Σταματάμε να είμαστε αυτοί που ήμασταν και μεταμορφωνόμαστε σε αυτό που είμαστε πραγματικά."

Τώρα θα πει κανείς, ότι μάλλον είμαι χαζή που περίμενα να διαβάσω σε ένα βιβλίο αυτό που είναι σχεδόν αυτονόητο. Πόσες φορές όμως ξεχνάμε και προσπερνάμε τα πιο απλά και αληθινά πράγματα απλώς και μόνο γιατί τα θεωρούμε αυτονόητα;

Αυτό θα κάνω και γω από σήμερα. Θα προσπαθήσω να ξορκίσω τις δικές μου ιστορίες που έμειναν στη μέση και μέσα από αυτή τη διαδικασία να δημιουργήσω καινούργιες. Το μέρος αυτό θα είναι για μένα ένα ημερολόγιο που θα αφήνω σε κοινή θέα τις σκέψεις μου, τις όποιες ακατάστατες σκέψεις κάνω, με σκοπό να τις μοιράζομαι μαζί με όσουν ξέρουν να "ακούν" και θέλουν να καταθέσουν ένα μέρος από τις δικές τους.